Która jest Twoja godzina?

Gdy nadeszła pełnia czasu... W starożytnym senacie dopuszczalną długość mów odmierzano prymitywnymi klepsydrami: woda kapała z jednego naczynia, do drugiego. To drugie nazywano "czasem". Kiedy "czas" się wypełnił, oznaczało to, że limit przeznaczony na wypowiedź danego mówcy dobiegł końca. Kończyły się słowa, przychodziła pora na czyny. Dziś czas odmierza się wskazówkowym zegarem, który może być ciekawym - mam nadzieję - obrazem całej długości naszego życia.


Ga 4,4-7
Gdy nadeszła pełnia czasu, Bóg zesłał swojego Syna, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.

WIĘCEJ "SPOTKAŃ ZE SŁOWEM BOŻYM"

Ostatnie dni roku

Wtorek 29 grudnia

Łk 2,22-35 Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela”.
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.

Pewien rabin był tak dobrym człowiekiem, że żaden żebrak nie opuścił jego domu, nie otrzymawszy jakiegoś wsparcia. Pewnego razu, kiedy w domu rabina nie było już nic do oddania, a w przedpokoju cierpliwie czekał jakiegoś wsparcia kolejny żebrak, rabin podarował mu jeden z pierścionków swojej żony. Ta natychmiast odkrywszy brak klejnotu jęła rozpaczać:
- Jak mogłeś, jak mogłeś? To nic, że dostałam go od mojej matki. Ale w dodatku był to najdroższy pierścionek ze wszystkich, jakie mam, wart majątek!
Rabin nie słuchał tych lamentów już więcej, tylko ruszył w pogoń za żebrakiem. Dopadł go za rogiem.
- Posłuchaj, dobry człowieku - dyszał ciężko zziajany - Właśnie dowiedziałem się, że klejnot, który ci ofiarowałem, wart jest bardzo dużo pieniędzy. Więc bądź uważny i nie sprzedaj go za tanio. żeby cie kto nie oszukał.

Jezus taki mały, a taki wielki zarazem: Światło na oświecenie pogan, chwała Izraela... Bóg największe skarby kryje w tym, co małe i niepozorne.


Środa 30 grudnia

Łk 2,36-40 Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam prorokini Anna, córka Fanuela z okolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą.
Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Znany artysta malował ozdabiał monumentalnym malowidłem sklepienie kolejnego kościoła. Chcąc sprawdzić proporcje uwiecznianych postaci postanowił przyjrzeć się swemu dziełu z pewnej odległości. W zapamiętaniu zaczął się cofać, nieświadom, że oto zbliża się do krawędzi rusztowania. Był zaledwie pół kroku od przepaści, gdy niebezpieczeństwo spostrzegł jego pomocnik. Nim zdążyłby krzyknąć, wytłumaczyć, co się dzieje, byłoby za późno. W ułamku sekundy zdecydował inaczej: kubłem farby, który trzymał w ręku, z całej siły chlusnął na ścianę, niszcząc dopiero co ukończone malowidło.
- Coś zrobił! - wykrzyknął mistrz rzucając się z pięściami do przodu, w stronę swojego pomocnika.
- Uratowałem ci życie, mistrzu.

Gdyby Bóg nie zabrał prorokini Annie przedwcześnie męża, nie służyłaby Mu w świątyni, nie spotkałaby tutaj Chrystusa. Kiedy tobie Bóg czasem coś zabierze lub zniszczy - pomyśl: może w ten sposób ratuje ci życie, albo przeznacza do większych, ważniejszych spraw?....


Czwartek 31 grudnia

J 1,1-18 Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga,
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o Światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Była Światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo,
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego,
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
Słowo stało się ciałem
i zamieszkało między nami.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: „Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

Syn słynnego pianisty chcąc spłatać psikusa swemu ojcu, robił rzecz następującą: w nocy zakradał się do stojącego w salonie fortepianu i grał gamę:
- Do..., re..., mi..., fa..., sol..., la..., si... - i tu urwał, nie kończąc gamy, natychmiast cichaczem wracając do łóżka. Krótką chwilę potem ojciec wypadał ze swojej sypialni i dogrywał:
- Do... - ostatni dźwięk gamy. Nie zmrużyłby oka. gdyby oktawa pozostała niedokończona.

Bóg uczynił swoje Słowo Ciałem, by dokończyć dzieła, by stworzenie dopełnić odkupieniem.
Jezus Zbawiciel, jest - niczym ósmy dzień tygodnia - jest niczym dźwięk dopełniający całość gamy. To, co Bóg w procesie stworzenia widział jako dobre, w osobie Chrystusa stało się doskonałe.

Święci Młodziankowie

Poniedziałek 28 grudnia

Mt 2,13-18 Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić”.
On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”.
Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców.
Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.

Święta Teresa wiele czasu poświęciła na modlitwę przed długa i niebezpieczną podróżą, prosząc Pana Boga o opiekę. Jednak podróż przyniosła więcej upokorzeń i niebezpieczeństw, niż pożytków. Po powrocie stając więc do modlitwy zaczęła się uskarżać, że Pan Bóg jej nie wysłuchał. Aż Pan Bóg do niej przemówił:
- Nie wiem o co ci chodzi. Przecież wiesz, jak zwykłem traktować swoich przyjaciół...
- Pewnie dlatego tak niewielu ich masz - wyrwało się Teresie.

Młodziankowie, to pierwsi przyjaciele Jezusa. Im kto bardziej sponiewierany i umęczony, tym bliższym jest przyjacielem Jezusa.

Święto św. Szczepana

Sobota 26 grudnia

Mt 10,17-22 Jezus powiedział do swoich Apostołów:
„Miejcie się na baczności przed ludźmi. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić.
Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony".

Dziesiątki razy prosił sąsiada, by naprawił dziurę w płocie, przez którą kury przechodziły i rozgrzebywały jego ogródek - bezskutecznie. Aż wpadł mu do głowy pewien pomysł. Pewnego dnia zapukał ponownie do drzwi domu sąsiada. Na wyciągniętej dłoni trzymał trzy dorodne jajka.
- Wszędzie, gdzie się nie ruszę, znajduję jajka, które twoje kury znoszą w mojej zagrodzie. Oddaję ci te, na które natrafiłem dziś rano, bo nie chcę mieć czegoś, na co ty tak ciężko pracujesz.
Sąsiad bez słowa wziął jajka. tego samego popołudnia dziura w płocie była naprawiona.

Duch Ojca waszego będzie mówił przez was... Tylko trzeba mu na to pozwolić, nie przeszkadzać.
Masz jakiś problem, którego od dawna nie możesz rozwiązać? Spróbuj zajść do pustego, cichego kościoła, może przyjdzie ci jakaś dobra myśl do głowy i znajdzie się nań skuteczny sposób.

Uroczystość Bożego Narodzenia

Piątek 25 grudnia - Uroczystość Narodzenia Pańskiego
 
Wszystkim Słuchaczom Radia Anioł Beskidów oraz czytelnikom Ambonki składam serdeczne życzenia:
- Niech Chrystus da Wam siłę do kroczenia drogą prawdy i miłości.
- Niech Zbawiciel obdarzy Was nadzieją i darem głębokiego pokoju!
- Niech Jezus napełni Wasze życie Swoją łaską.
Radosnych Świąt Bożego Narodzenia!

Ks. Jacek

Łk 2,1-14 W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta.
Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna.
Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.
W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoim stadem. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”.
I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami:
„Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój
ludziom, w których ma upodobanie”.

Adoracja pasterzy,  Gerard van Honthorst

Zwiedzając kolekcję trofeów łowieckich pewien gość stwierdził:
- Polowanie, to okrucieństwo!
- Jest w tym jakaś tajemnica - odpowiedział właściciel kolekcji. - Zwierzę, do którego strzelam, widzę po raz pierwszy i zawsze ze znacznej odległości. Nie czuję oporów, by pociągnąć za spust. Mam jednak na wybiegu oswojonego jelenia, którego dawno temu znalazłem w lesie, porzuconego przez matkę i wychowywałem go od młodości. Nie miałbym serca, by odebrać mu życie...

Jest w Bożym Narodzeniu tajemnica taka: Bóg przychodzi do ludzi, by być bliżej nich, by ich oswoić, wykarmić, wychować. Po co? By ukochać ich jeszcze mocniej. Właśnie tę prawdę przypomina Boże Narodzenie: Bóg mnie kocha.

Narodzenie Pańskie A.D. 2015

Zauważyliście, że Jezus urodził się w drodze? Nie w domu, na ojcowiźnie, ale na pielgrzymim szlaku?

Łk 2,15-20
Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił. Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane.

4 tydzień Adwentu

4 tydzień Adwentu - poniedziałek 21 grudnia

Łk 1,39-45 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

- Mamo, czy ta koszula jest brudna?
- Brudna.
- Jak możesz mówić, że jest brudna, skoro na nią nawet nie spojrzałaś.
- Gdyby była czysta, wiedziałbyś o tym i nie musiałbyś mnie pytać mnie o zdanie.

Maryja, słysząc o brzemiennej Elżbiecie, pomyślała: pewnie potrzebuje mojej pomocy. I nie zwlekając, z pośpiechem, ruszyła do niej. Kto wie, kto czuje, nie zadaje pytań. Miłość nie pyta, miłość służy.




4 tydzień Adwentu - wtorek 22 grudnia

Łk 1,46-56 W owym czasie Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwa na wieki”. Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Do proboszcza przyszedł człowiek z gęsto zapisanym brulionem.
- To przepis na nową religię - wyjaśnił. - Zebrałem tu wszystko, co najlepsze w innych systemach wierzeń i wyznaniach. Nich mi ksiądz powie, co zrobić, żeby to zdobyło uznanie u ludzi.
- Najlepiej, gdyby pan się dał za to, co napisał, ukrzyżować - odpowiedział proboszcz.

Bóg nie ma względu na wielkość czy mądrość, ale na uniżenie - na to, jak głęboko ktoś jest w stanie się ugiąć, pochylić. I do ludzi przemawia mocniej świadectwo, niż najszersza wiedza. Cień jest najlepszym tłem dla Światłości.


4 tydzień Adwentu - środa 23 grudnia

Łk 1,57-66 Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali się więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał, i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

- Kto to jest filozof?
- Filozof przypomina trochę niewidomego, co w ciemnym pokoju poszukuje czarnego kota, którego w tym pokoju w ogóle nie ma.
- A kim jest teolog?
- Teolog, to właściwie ktoś taki sam, jak filozof. Tylko teologowi mimo wszystko tego kota udaje się czasami znaleźć.

Zachariasz i Elżbieta znaleźli łaskę u Boga, choć ludziom zdawało się, że nie ma na nią miejsca w ich życiu. Dlatego tak wielką radość budzi w nich narodzenie dziecka - Jana.
Czy wiesz, że w twoim życiu cuda chodzą parami? Pierwszy cud to ten, że Bóg daje ci łaskę. Drugi pojawia się wówczas, gdy poznajesz go, że to cud i jesteś zań wdzięczny.


4 tydzień Adwentu - czwartek 24 grudnia

 Łk 1,67-79 Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc: „Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił, i wzbudził dla nas moc zbawczą w domu swego sługi Dawida: jak zapowiedział od dawna przez usta swych świętych proroków; że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; że naszym ojcom okaże miłosierdzie i wspomni na swe święte przymierze, na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi. Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani służyć Mu będziemy bez lęku, w pobożności i sprawiedliwości przed Nim, po wszystkie dni nasze. A i ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi; Jego ludowi dasz poznać zbawienie, przez odpuszczenie mu grzechów, dzięki serdecznej litości naszego Boga, z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce, by światłem stać się dla tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju”.

Przychodzi baba do... nieba.
- Wpuszczę cię, jeśli uzbierasz sto punktów - mówi do niej anioł stojący przy bramie. - Zaczynamy.
Baba się zgadza, nie ma wyjścia.
- Modliłam się codziennie! - mówi.
- Pół punktu.
- Co? Tak mało?
- Nie dyskutuj, bo cie nie wpuszczę. Co jeszcze?
- Czytałam gazety pobożne i książki...
- Półtora punktu.
- Dawałam na ofiarę, chodziłam do kościoła, przyjmowałam księdza po kolędzie...
Anioł zanotował wszystko, zliczył:
- Uzbierało się tego dwadzieścia trzy punkty.
- Tylko tyle? To znaczy, że nie wejdę do nieba?
- Nie.
- Jezu, ratuj!
- O, za to, co zrobiłaś teraz dostajesz sto pięćdziesiąt punktów ekstra. Wchodź!

Ma swoją siłę modlitwa, jałmużna i pobożna lektura. Ale są one niczym,. wobec ufności położonej w Jezusie. Błogosławiony Pan Bóg! - woła Zachariasz. Nie my, nasze myśli, słowa czy uczynki, ale Pan Bóg w nich.

IV niedziela Adwentu: 20 grudnia

Z Robertem rozmawiamy o tańczących mężczyznach w Biblii: królu Dawidzie i Janie Chrzcicielu.

Łk 1,39-45W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

3 tydzień Adwentu

3 tydzień Adwentu - poniedziałek 14 grudnia

Mt 21,23-27
Gdy Jezus przyszedł do świątyni i nauczał, przystąpili do Niego arcykapłani i starsi ludu z pytaniem: „Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?”
Jezus im odpowiedział: „Ja też zadam wam jedno pytanie; jeśli odpowiecie Mi na nie, i Ja powiem wam, jakim prawem to czynię. Skąd pochodzi chrzest Janowy: z nieba czy od ludzi?”
Oni zastanawiali się między sobą: „Jeśli powiemy: «z nieba», to nam zarzuci: «Dlaczego więc nie uwierzyliście mu?» A jeśli powiemy: «od ludzi», boimy się tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka”.
Odpowiedzieli więc Jezusowi: „Nie wiemy”. On również im odpowiedział: „Więc i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię”.

Wędrowiec zaszedł do kuźni. Dziwny widok przedstawiało jej wnętrze: na środku stało ciężkie kowadło, a wokół walało się kilkadziesiąt młotków - popękanych, pokruszonych, połamanych. Zapytał kowala:
- Ile musiałeś zużyć kowadeł, żeby zniszczyć wszystkie te młotki?
- Kowadło mam od początku to samo, odziedziczone po moim ojcu, któremu przekazał je mój dziad. Ono się nie zużywa. Zużywają się młotki.

Przeminęli ci, co pytali Jezusa o mandat Jego misji - mędrcy, uprawnieni, wyświęceni, konsekrowani, kompetentni. Zużyli się, nie ma ich. A Jezus trwa.
Panie, uczyń mnie odpornym na pretensje, uwagi, głupie pytania. Zahartuj mnie swoim spokojem.


3 tydzień Adwentu - wtorek 15 grudnia
Mt 21,28-32
Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
„Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: «Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy». Ten odpowiedział: „Idę, panie", lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: «Nie chcę». Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?” Mówią Mu: „Ten drugi”.
Wtedy Jezus rzekł do nich: „Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć”.


We wsi był zwyczaj, że na odpust po sumie wszyscy mieszkańcy jedli wspólny obiad. W wielkim kotle gotowano zupę. Proboszcz dawał na to wieprzka, parę worków ziemniaków i stertę kapusty. Ludzie musieli przynieść sól. Każdy gospodarz rzucał jej szczyptę do aromatycznie parującego gara. Tym razem wójt pomyślał sobie, że jeśli on tylko uda, że sól sypie, to nikt tego nie zauważy. Gdy skosztował pierwszy łyk zupy, znalazł ją całkiem niesłoną. Cóż, okazało się, że w podobnym do wójtowego pomyśle mieszkańcy wioski okazali się dziwnie jednomyślni.
- Od przyszłego roku zupę na odpust gotujemy wspólnie, ale solić sobie będzie każdy w swojej misce sam - zawyrokował wójt na koniec tegorocznego odpustu.

Dobra, dobra, jakoś to będzie, się zrobi... Tyle nierzetelności, niepunktualności, bylejakości - życie bez stresu, na pozór.
Chcesz spełniać wolę Bożą? Zacznij od dotrzymywania obietnic i wypełniania obowiązków.


3 tydzień Adwentu - środa 16 grudnia
 
Łk 7,18b-23 Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów i posłał ich do Jezusa z zapytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” Gdy ludzie ci zjawili się u Jezusa, rzekli: „Jan Chrzciciel przysyła nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem. Odpowiedział im więc: „Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”.

- Dlaczego Bóg nie dał nam jakiejś prostej wykładni wiary? Dlaczego ukrył się w Biblii, którą trzeba czytać, poznawać, zgłębiać, rozumieć?
- Z tego samego powodu, dla którego węgiel i ropę ukrył pod ziemią albo dnem morskim, miast zostawić ją na powierzchni, byśmy mieli doń łatwy dostęp.

Nawet Jan Chrzciciel upewnia się, czy Jezus aby na pewno jest Mesjaszem. I nawet Janowi Pan nie odpowiada wprost, ale biblijnymi cytatami: głusi słyszą, niemi mówią, niewidomi widzą... Idzie bowiem o to, by człowiek w poznawaniu Pana Boga choć trochę się potrudził, żeby mu to doświadczanie Pana Boga za łatwo nie przyszło. Bo człowiek nie umie cenić tego, co zbyt łatwo przychodzi.


3 tydzień Adwentu - czwartek 17 grudnia

Mt 1,1-17 Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna AbrahamaAbraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Ezrona; Ezron ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem Naassona; Naasson ojcem Salomona; Salomon ojcem Booza, a matką była Rachab. Booz był ojcem Obeda, a matką była Rut. Obed był ojcem Jessego, a Jesse był ojcem króla Dawida. Dawid był ojcem Salomona, a matką była dawna żona Uriasza. Salomon był ojcem Roboama; Roboam ojcem Abiasza; Abiasz ojcem Asy; Asa ojcem Jozafata; Jozafat ojcem Jorama; Joram ojcem Ozjasza; Ozjasz ojcem Joatama; Joatam ojcem Achaza; Achaz ojcem Ezechiasza; Ezechiasz ojcem Manassesa; Manasses ojcem Amosa; Amos ojcem Jozjasza; Jozjasz ojcem Jechoniasza i jego braci w czasie przesiedlenia babilońskiego. Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz był ojcem Salatiela; Salatiel ojcem Zorobabela; Zorobabel ojcem Abiuda; Abiud ojcem Eliakima; Eliakim ojcem Azora; Azor ojcem Sadoka; Sadok ojcem Achima; Achim ojcem Eliuda; Eliud ojcem Eleazara; Eleazar ojcem Mattana; Mattan ojcem Jakuba; Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Tak więc w całości od Abrahama do Dawida jest czternaście pokoleń; od Dawida do przesiedlenia babilońskiego czternaście pokoleń; od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa czternaście pokoleń.

Sklep jubilera. Klient oglądając wystawę zwraca uwagę na zwyczajnie wyglądający kamień, który leży obok błyszczących diamentów.
- To opal - wyjaśnia właściciel. Bierze go z wystawy i przez chwilę trzyma w zaciśniętej dłoni, Potem otwiera się i podnosi do oczu klienta. Kamień mieni się teraz barwami tęczy.
- To opal, kamień życzliwości, który swoje piękno ukazuje tylko temu, kto ogrzeje go ciepłem swojej dłoni.

Rodowód Jezusa nuży nas wielością trudnych do wymówienia imion. Ale ta genealogia otacza Jezusa ludzkim ciepłem i dobywa zeń całe ludzkie piękno Syna Bożego.
Panie, naucz mnie, jak ciepłem wydobywać z bliźnich to, co piękne.


3 tydzień Adwentu - piątek 18 grudnia

Mt 1,18-24 Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy «Bóg z nami»”. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

Nowy dyrektor przyszedł do swojego poprzednika po radę w sprawie skutecznego zarządzania.
- Najważniejsze są właściwe decyzje - usłyszał na początek.
- A jak się je wydaje?
- W oparciu o doświadczenie.
- A jak się je zdobywa?
- Na podstawie złych decyzji.

Oddalić brzemienną Maryję - to zła decyzja Józefa. Ale ona właśnie dostarcza doświadczenia. Później, właśnie dzięki temu doświadczeniu, popartemu anielską interwencją, Józef będzie podejmował już tylko właściwe decyzje.
Nie bój się złej decyzji. Zła decyzja przydarza ci się nie po to, byś żałował, ale byś się uczył.


3 tydzień Adwentu - sobota 19 grudnia

Łk 1,5-25 Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach. Kiedy Zachariasz w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”. Na to rzekł Zachariasz do anioła: „Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku”. Odpowiedział mu anioł: „Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie”. Lud tymczasem czekał na Zachariasza. I dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić i zrozumieli, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy. A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu. Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy i mówiła: „Tak uczynił mi Pan wówczas, kiedy wejrzał łaskawie i zdjął ze mnie hańbę w oczach ludzi”.

Zanim rosyjska flota wyruszyła z oficjalną wizytą do Francji car zażyczył sobie listy jej generałów. Niebieskim ołówkiem nakazał podkreślić nazwiska tych, którzy dobrze mówili po francusku, czerwonym - słabo władających tym językiem. Kiedy dostarczono mu listę, zauważył na niej jedno w ogóle nie podkreślone nazwisko.
- A ten? - spytał car.
- A ten w ogóle nie zna francuskiego.
- W takim razie jego mianuję dowódcą.
- Ależ, wasza wysokość...
- Tak, tak. Chcę, żeby na czele floty stał ten, kto mało będzie mówił, a dobrze dowodził.

Zachariasz powiedział o jedno zdanie za dużo, żądając od anioła znaku. Im mniej mówisz, tym lepiej ci idzie wypełnianie woli Boga.

III niedziela Adwentu: 13 grudnia

Z Robertem rozmawiamy o Janie Chrzcicielu, zapowiadającym przyjście Jezusa, o omłotach w czasach biblijnych i czyszczeniu ziarna.

Łk 3,10-18
Pytały go tłumy: Cóż więc mamy czynić? On im odpowiadał: Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni. Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: Nauczycielu, co mamy czynić? On im odpowiadał: Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono. Pytali go też i żołnierze: A my, co mamy czynić? On im odpowiadał: Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie. Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym. Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

2 tydzień Adwentu

2 tydzień Adwentu - poniedziałek 7 grudnia
Łk 5,17-26 Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę, rzekł: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić: „Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?” Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: „Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: «Odpuszczają ci się twoje grzechy», czy powiedzieć: «Wstań i chodź? » Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” — rzekł do sparaliżowanego: „Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu”. I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: „Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.

- Jak ty to robisz, że wciąż jesteś zadowolony?
- Oh. to kwestia trzech spojrzeń.
- Trzech spojrzeń?
- Tak. Najpierw patrzę w niebo, do którego zmierzam. Potem w dół, na ziemie, żeby zobaczyć, jak niewielki jej kawałek wystarczy mi, kiedy umrę. Wreszcie rozglądam się wokół siebie i widzę, ilu jest ludzi, którzy się mają gorzej ode mnie. Czyż nie są to wystarczające powody do zadowolenia?

Ci zdumieni i wielbiący Boga, co tak wielkie rzeczy dziś widzieli, to ludzie zadowoleni. Z czego? Najpierw z tego, że spotkali paralityka - człowieka, który się miał gorzej od nich. Potem, że doświadczyli uzdrowienia. Wreszcie dlatego, że Bóg odpuszcza grzechy.
Panie, doświadcz mnie tak, bym umiał być człowiekiem zadowolonym.


2 tydzień Adwentu - wtorek 8 grudnia

Mt 18,12-14 Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam : cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.

- Czy to prawda, że Bóg kocha wszystkich ludzi?
- Oczywiście.
- W takim razie dlaczego nie troszczy się o biednych, głodujących, chorych?
- Zostawia to nam, żeby dać nam sposobność wywinięcia się piekłu.

Na różne sposoby szuka Pan Bóg zaginionych owiec. Czasem czyni to - paradoksalnie - przy pomocy najsłabszych i najbiedniejszych.
Panie spraw, bym nie starał się zrozumieć biedę, ale jej zaradzić.


2 tydzień Adwentu - środa 9 grudnia

Mt 11,28-30 Jezus przemówił tymi słowami: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

Lekarz do pacjenta:
- Z przykrością musze panu zakomunikować, iż pańska choroba jest nieuleczalna. Ponadto postępuje w takim tempie, że daję panu nie więcej, niż dwa, góra trzy dni życia. W tej sytuacji może mogę coś dla pana zrobić? Może chciałby pan z kimś porozmawiać?
- Owszem.
- Z kim?
- Z jakimś innym lekarzem.

Jezus jest jedynym lekarzem. Kiedy inni cię zawiodą, czujesz się skazany na samotność, zawsze masz przecież jeszcze Jego.
Panie, z Tobą mogę być sam, ale nie osamotniony.


2 tydzień Adwentu - czwartek 10 grudnia

Mt 11,11-15 Jezus powiedział do tłumów: „Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha”.

Okop na polu bitwy tuż przed jej rozpoczęciem. Młody żołnierz, który będzie w niej uczestniczył po raz pierwszy, drży na całym ciele.
- Ale z ciebie tchórz - drwi sobie z niego stojący obok weteran.
- Nie jestem tchórzem, tylko się boję. Gdybyś ty odczuwał połowę mojego strachu, dawno byś stąd uciekł. A ja się cały trzęsę, ale przecież pozostaję na stanowisku.

Pięknie mówi Jezus o Janie, także z powodu Janowej odwagi. Myślisz, że łatwo było chodzić wielbłądziej skórze, jeść miód i szarańczę i pokrzykiwać na ludzie, żeby się nawrócili - na pustkowiu, bez domu, żony i dzieci?
Panie, nie chroń mnie przed strachem, ale przed zniechęceniem, rezygnacją, przemożną chęcią ucieczki.


2 tydzień Adwentu - piątek 11 grudnia

Mt 11,16-19 Jezus powiedział do tłumów: „Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest ono do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”.

- Panie doktorze, czego się nie dotknę, czuję ból. Dotknę głowy - boli. Dotknę brzucha - boli. Dotknę nogi albo ręki - boli. Czy cały jestem chory?
Lekarz dokładnie zbadał pacjenta i orzekł:
- Nie jest pan cały chory. Tylko palec, którym pan się dotyka, jest zwichnięty i to on pana boli.
Mieli ludzie pretensje do Jana Chrzciciela i do Jezusa, i do wszystkich pewnie po kolei, tylko nie do siebie samych.
Pretensje biorą się stąd, że człowiek stawia niewłaściwe diagnozy.


2 tydzień Adwentu - sobota 12 grudnia

Mt 17,10-13 Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa: „Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?” On odparł: „Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał”. Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.

Turysta w najsłynniejszej galerii świata zwraca się do przewodnika:
- I to mają być te arcydzieła? Szczerze mówiąc nie widzę w nich nic nadzwyczajnego.
- Proszę pana, wartość tych płócien oszacowano już dawno temu. Wywieszono je zaś tutaj nie po to by one przeszły egzamin kunsztu, ale by zwiedzający mogli sprawdzić swoją wrażliwość.

Ludzie wciąż chcą weryfikować Eliasza, Jana Chrzciciela, samego Jezusa - autorytety, Boże arcydzieła.
Panie, naucz mnie wrażliwości na to, w czym sam muszę się zmienić, nawrócić.

II niedziela adwentu 6 grudnia

Z Robertem rozmawiamy o motywie drogi w Biblii.

Łk 3,1-6
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.