2. Tydzień Adwentu

II Niedziela Adwentu - Rok B

Mk 1,1-8 Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki. Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając /przy tym/ swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym.

Dieric Bouts, Św. Jan Chrzciciel, 1465, Stara Pinakoteka, Monachium

Krzyś przybiegł z płaczem do domu. Wtulił się w ramiona mamy.
- Co się stało? Ktoś cię zbił? Zabrał ci zabawkę? Powiedział ci coś przykrego? Pokazał język?
- Nieee!
- Przewróciłeś się, stłukłeś kolano, nabiłeś sobie guza? Gdzie cię boli? Pokaż!
- Nigdzieee!
- Więc co się stało? - spytała mama zniecierpliwiona.
- Bawiliśmy się w chowanego, ef, ef - chłopiec wciąż łkał. - I ja znalazłem taką fajną kryjówkę między stertą drewna a szopą, ef, ef. Czekałem, czekałem... bardzo długo. Aż wszyscy skończyli się bawić i wrócili do domu. A po mnie nikt nie przyszedł, bueee!!!

Ileż w dzisiejszej Ewangelii jest znaków i symboli. Najpierw droga-ścieżka. To w języku biblijnym oznacza życie, sposób postępowania, moralność, system wartości, wreszcie zbawienie i samego Chrystusa. Ewangeliści synoptyczni - Mateusz, Łukasz i Marek - ukazują uczniów idących za Jezusem, kroczących Jego drogą. W Ewangelii Janowej Jezus mówi o sobie: „Ja jestem Drogą”. Pierwszych chrześcijan nazywano „uczniami drogi”, a ona sama była synonimem wiary chrześcijańskiej.
Mamy też Jana Chrzciciela. Sierść wielbłądzia, którą nosi, przywodzi na myśl nie tylko skromność, wręcz ubóstwo, ale też odporność, siłę, wytrwałość, zdolność do obycia się bez luksusów i wygód. Pas na biodrach oznacza gotowość do pracy, do służenia, także do walki. Może być znakiem okiełznania własnych popędów i słabości. Wreszcie sandał - przymocowany do stopy rzemieniem pas skóry. Rozwiązanie rzemyka i zdjęcie sandałów powierzano zawsze niewolnikom. Uznanie Jana, że nie jest godnym tego uczynić, jest oznaką jego pokory i uniżenia. „Rozwiązać rzemyk u sandałów” może też w przenośni oznaczać - poznać kogoś, czyjś sposób życia.

Żeby poznać Jezusa, trzeba być tego godnym, trzeba obmyć, oczyścić się z grzechu, wyprostować i oczyścić z kamieni win ścieżki, którymi przychodzi do człowieka. To jest początek Ewangelii - Dobrej Nowiny. Od tego trzeba zacząć swoje życie z Jezusem.
Jan Chrzciciel wskazuje na Jezusa bardzo pedagogicznie, jakby chciał podkreślić: patrzcie na Tego, którego wskazuję, nie na mnie - palec, który jest wskazówką. To także dowód jego pokornej służby.

Chowasz się nieraz, gdzie nikt cię nie znajdzie. Cieszysz się, że masz spokój. Ale on w końcu przeradza się w smutek, bo nie jest dobrze, by człowiek był sam. Wystarczy wychylić się, wyjść z kryjówki, pomachać radośnie: „Tu jestem”. I Jezus cię znajdzie. I nie będzie ci przykro.


2 tydzień Adwentu - poniedziałek

Łk 5,17-26 Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę, rzekł: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić: „Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?” Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: „Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: «Odpuszczają ci się twoje grzechy», czy powiedzieć: «Wstań i chodź? » Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów” — rzekł do sparaliżowanego: „Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu”. I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: „Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.

- Jak ty to robisz, że wciąż jesteś zadowolony?
- Oh. to kwestia trzech spojrzeń.
- Trzech spojrzeń?
- Tak. Najpierw patrzę w niebo, do którego zmierzam. Potem w dół, na ziemie, żeby zobaczyć, jak niewielki jej kawałek wystarczy mi, kiedy umrę. Wreszcie rozglądam się wokół siebie i widzę, ilu jest ludzi, którzy się mają gorzej ode mnie. Czyż nie są to wystarczające powody do zadowolenia?

Ci zdumieni i wielbiący Boga, co tak wielkie rzeczy dziś widzieli, to ludzie zadowoleni. Z czego? Najpierw z tego, że spotkali paralityka - człowieka, który się miał gorzej od nich. Potem, że doświadczyli uzdrowienia. Wreszcie dlatego, że Bóg odpuszcza grzechy.
Panie, doświadcz mnie tak, bym umiał być człowiekiem zadowolonym.


2 tydzień Adwentu - wtorek

Mt 18,12-14 Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam : cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.

- Czy to prawda, że Bóg kocha wszystkich ludzi?
- Oczywiście.
- W takim razie dlaczego nie troszczy się o biednych, głodujących, chorych?
- Zostawia to nam, żeby dać nam sposobność wywinięcia się piekłu.

Na różne sposoby szuka Pan Bóg zaginionych owiec. Czasem czyni to - paradoksalnie - przy pomocy najsłabszych i najbiedniejszych.
Panie spraw, bym nie starał się zrozumieć biedę, ale jej zaradzić.


2 tydzień Adwentu - środa

Mt 11,28-30 Jezus przemówił tymi słowami: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

Lekarz do pacjenta:
- Z przykrością musze panu zakomunikować, iż pańska choroba jest nieuleczalna. Ponadto postępuje w takim tempie, że daję panu nie więcej, niż dwa, góra trzy dni życia. W tej sytuacji może mogę coś dla pana zrobić? Może chciałby pan z kimś porozmawiać?
- Owszem.
- Z kim?
- Z jakimś innym lekarzem.

Jezus jest jedynym lekarzem. Kiedy inni cię zawiodą, czujesz się skazany na samotność, zawsze masz przecież jeszcze Jego.
Panie, z Tobą mogę być sam, ale nie osamotniony.


2 tydzień Adwentu - czwartek

Mt 11,11-15 Jezus powiedział do tłumów: „Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha”.

Okop na polu bitwy tuż przed jej rozpoczęciem. Młody żołnierz, który będzie w niej uczestniczył po raz pierwszy, drży na całym ciele.
- Ale z ciebie tchórz - drwi sobie z niego stojący obok weteran.
- Nie jestem tchórzem, tylko się boję. Gdybyś ty odczuwał połowę mojego strachu, dawno byś stąd uciekł. A ja się cały trzęsę, ale przecież pozostaję na stanowisku.

Pięknie mówi Jezus o Janie, także z powodu Janowej odwagi. Myślisz, że łatwo było chodzić wielbłądziej skórze, jeść miód i szarańczę i pokrzykiwać na ludzie, żeby się nawrócili - na pustkowiu, bez domu, żony i dzieci?
Panie, nie chroń mnie przed strachem, ale przed zniechęceniem, rezygnacją, przemożną chęcią ucieczki.


2 tydzień Adwentu - piątek

Mt 11,16-19 Jezus powiedział do tłumów: „Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest ono do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”.

- Panie doktorze, czego się nie dotknę, czuję ból. Dotknę głowy - boli. Dotknę brzucha - boli. Dotknę nogi albo ręki - boli. Czy cały jestem chory?
Lekarz dokładnie zbadał pacjenta i orzekł:
- Nie jest pan cały chory. Tylko palec, którym pan się dotyka, jest zwichnięty i to on pana boli.
Mieli ludzie pretensje do Jana Chrzciciela i do Jezusa, i do wszystkich pewnie po kolei, tylko nie do siebie samych.
Pretensje biorą się stąd, że człowiek stawia niewłaściwe diagnozy.


2 tydzień Adwentu - sobota

Mt 17,10-13 Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa: „Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?” On odparł: „Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał”. Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.

Turysta w najsłynniejszej galerii świata zwraca się do przewodnika:
- I to mają być te arcydzieła? Szczerze mówiąc nie widzę w nich nic nadzwyczajnego.
- Proszę pana, wartość tych płócien oszacowano już dawno temu. Wywieszono je zaś tutaj nie po to by one przeszły egzamin kunsztu, ale by zwiedzający mogli sprawdzić swoją wrażliwość.

Ludzie wciąż chcą weryfikować Eliasza, Jana Chrzciciela, samego Jezusa - autorytety, Boże arcydzieła.
Panie, naucz mnie wrażliwości na to, w czym sam muszę się zmienić, nawrócić.